Onlangs realiseerde ik me dat het leven voor mij misschien wel een stuk lastiger zou zijn geworden als ik geen WhatsApp had gehad. Dan zou ik misschien soms niet in staat zijn geweest om sommige dingen aan te kaarten bij mensen die ik ken.
Ik ben niet de enige met de probleem. Bij lange na niet. Er zijn zelfs veel mensen die zelf niet eens beseffen dat ze hun gevoelens onderdrukken en zich daarom niet uiten. Ze kunnen zelfs niet eens voelen dat er iets mis gaat. Als ik het mag schatten met een natte vinger dan gok ik dat 50 procent van de bevolking (onbewust) met deze problemen kampt.
Het probleem is dat er dan een proces in werking wordt gezet, dat niet wordt afgemaakt. De gevoelens kroppen zich daarom op in een lichaam en dat maakt, om maar even simpel te zeggen, niet gelukkig. Psychologen spreken zelfs van depressie. 'Ik ben nou eenmaal een binnenvetter', hoor je weleens van mensen die er niks aan willen doen.
Nou knecht, dan heb ik goed nieuws. Daar kan je wat aan doen! Maar, dat is héél moeilijk. Bij bekenden is het misschien iets eenvoudiger om je gevoelens te uiten dan bij onbekenden, maar dan nog kan het soms ontzettend moeilijk zijn als je niet zelfverzekerd bent.
De angst voor afwijzing van de gevoelens is in dat geval groot. Zo groot, dat uiten moeilijk is. Soms voel ik het ook niet. Als ik dan met iemand een gesprek heb gehad en iets stoorde me, dan realiseer ik me dat pas later.
Maar, omdat ik van een 'clean sheet' ben richting iedereen, niemand onnodig wil veroordelen en ik me niet slecht wil voelen omdat mijn gevoelens niet zijn geuit ga ik soms 'voor de rebound'. Dan stuur ik iemand nog een appje en omschrijf ik keurig wat mij dwars zit.
Soms duurt het wel vijf minuten voordat ik dat appje durf te sturen, maar als ie er uit is, dan lucht het gigantisch op. Ik vraag me weleens af wat er was gebeurd als er geen WhatsApp of SMS mogelijk was? Dan had ik alles moeten opslaan tot je iemand een volgende keer tegen komt? Of moest ik dan voor kleine dingen gaan bellen? Zoiets.
Dat was wel vervelend geworden in mijn geval. Dan had mijn lichaam vaak vol niet afgemaakte emoties gezeten en dat kan een depressie in de hand werken. Ergens is het logisch, als je het niet uit, ga je er over denken en komen gedachten als een boemerang de hele dag terug, totdat je dat gevoel hebt geuit.
Ik ben blij dat ik soms deze mogelijkheid heb. Al streef ik er naar alles direct te zeggen, maar dat lukt (nog) niet altijd. Dat is een proces. Met psychoanalyse, meditatie en een dagboek van mijn gevoelens lukt het me te verbeteren, maar het gaat langzaam. Het is een kwestie van jaren, misschien wel tientallen jaren. Keep you posted! (foto: Antonbe/Pixabay)
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties