Gabor Maté vertelt in de podcast van de Harvest Series op Spotify dat veel chronische ziekten ontstaan omdat mensen hun eigen gevoelens onderdrukken. Veel mensen zijn in hun jeugd gedwongen om hun gevoelens te onderdrukken om zo te overleven. 'Dat kan terugkomen in een fysieke ziekte', stelt Maté.
De Hongaarse arts houdt zich al een groot deel van zijn leven bezig met onderzoek naar de relatie tussen ziekten en trauma uit de jeugd. Hij kwam hier achter toen hij een boek van Alice Miller had gelezen, zo zei hij eerder in een podcast. 'Het woord depressie zegt het al dat je iets naar beneden drukt. Depressie is eigenlijk geen ziekte, maar een copingmechanisme', zegt de 79-jarige arts op Spotify. 'Je onderdrukt je gevoelens, want het was niet toegestaan om ze te voelen en je moest overleven in je omgeving.'
In de podcast geeft hij vervolgens het voorbeeld van Sheryl Crow, bij wie op haar 44e borstkanker werd vastgesteld. Ze zegt dat de ziekte voor haar openbaarde dat ze haar hele leven voor iedereen heeft gezorgd. Vanaf dat moment kon ze zichzelf op de eerste plaats zetten. Ze hoorde steeds in haar hoofd dat wat ze deed niet goed genoeg was.
Vervolgens vraagt de interviewster of dit niet leidt tot egoïsme? Daar is Maté het niet mee eens. Het volgen van je eigen behoeften betekent niet dat je geen rekening houdt met andere mensen. 'Als je comfortabel bent met je zelf, heb je ook niet de ander nodig om bevestiging te krijgen. Daardoor kan je andere mensen ook meer accepteren hoe ze zijn.'
Tot slot vertelt Maté ook nog over een moment dat hij paddo's had genomen en bij een psychiater op de sofa zat. Dit gebeurt vaker in het vak. 'In de juiste setting kan het zeer leerzaam zijn', zegt Maté. 'Dit gebeurde toen ik 72 jaar oud was. Ik neem paddo's en kom in een andere toestand. Ik besef dat ik Gabor ben, 72 jaar oud, dokter en schrijver, getrouwd en drie kinderen heb.'
Hij vervolgt: 'Maar op hetzelfde moment zie ik mezelf ook als eenjarig kind én dat de therapeute mijn moeder is tegen over me zit. Vervolgens begin ik te huilen en verontschuldig ik me naar mijn moeder: 'Het spijt me zo dat ik je leven zo moeilijk heb gemaakt'. Dat betekent dat ik op éénjarige leeftijd de verantwoordelijkheid heb genomen voor het geluk van mijn moeder. Dit heb ik altijd met mij meegenomen in mijn mind.'
Uiteraard is geen één kind verantwoordelijk voor zijn of haar ouders. Maar een kind is narcistisch zoals Maté altijd zegt en betrekt alles op zichzelf. Als het voelt dat het verantwoordelijk is voor zijn of haar ouders haar gevoelens, dan zal hij of zij dat absorberen. Vervolgens gaat het kind dit gedrag in alle toekomstige relaties met andere mensen herhalen en hebben we iemand die zich voortdurend aanpast. De emotionele verwaarlozing is geboren.
De buitenbeentjes in de psychiatrie, mannen als Bram Bakker en Bessel van der Kolk, zijn voorstander van het gebruik van psychedelica. Maar het moet wel onder begeleiding gebeuren. Sceptici zullen zeggen dat er te weinig wetenschappelijk bewijs is. Van der Kolk doet zelf klinisch onderzoek naar het gebruik van psychedelica in de psychiatrie.
In Newsweek zegt hij het volgende: 'Wat de MDMA duidelijk deed, is dat het mensen in staat stelde om naar donkere plekken te gaan waar ze normaal gesproken niet heen wilden. Soms waren ze tijdens de sessies behoorlijk van streek. Maar ze kwamen altijd met onverwachte houdingsveranderingen en inzichten die meer waren dan alleen intellectueel, en die hen vaak een geheel andere oriëntatie ten opzichte van zichzelf gaven. Het vergeven van zichzelf werd ook een zeer belangrijk onderdeel, in plaats van zelfverwijt voor wat er gebeurd was.'
Lees het artikel op de mobiele website