Onlangs overleed Thich Nath Hanh, een Vietnamese boeddhistische monnik, die op deze site vaak is geciteerd bij boeddhistische stukken. Hij was min of meer 'mijn meester', al heb ik alleen YouTube-video's van hem bekeken. Maar ook dan kan je tegenwoordig veel van iemand leren.
Ik heb zijn lezingen, gedeeld door Plum Village, vaak beluisterd en de interessante fragmenten op deze site gedeeld. Fragmenten die voor iedereen begrijpelijk zijn en makkelijk toe te passen. Dat was misschien wel zijn kracht, hij kon dingen zo eenvoudig uitleggen en hij raakte mij. Ik was door hem geïntrigeerd.
Maar 'de grondlegger van het mindfulness' is er niet meer. Is dat erg? Eigenlijk niet. Hij kan er zelf niet mee zitten, want hij heeft zijn leven lang zich voorbereid op het doodgaan. Het enige dat het lastig maakte is de hersenbloeding die hij in 2014 op heeft gelopen. Daardoor kon hij daarna ook niet meer in het openbaar spreken.
Maar 'Thay' zou Thay niet zijn als hij wakker had gelegen van zijn dood. Alleen hoe goed was hij nog voor zijn dood? Hoeveel bewustzijn was er nog? Kon hij zijn mindfulness, het thuiskomen bij de adem, toepassen terwijl hij de laatste uren van zijn leven sleet? Dat is een belangrijke vraag.
Ik kan zelf ook naar een vlam turen en mediteren. Maar als ik ziek ben, of ondraaglijk veel pijn heb, of een heftige depressie, dan kan ik turen wat ik wil, maar gebeurt er niet veel. Ik ben zo benieuwd of Thay dit is gelukt, want hiervoor heeft hij onder andere zijn hele leven gemediteerd.
Mensen die Thay vereren na zijn dood snappen in mijn optiek niet wat zijn filosofie was. Als je ademt, ga je terug naar de natuur. Hij is dus feitelijk nooit dood gegaan, want na zijn dood is hij ook weer terug bij Moeder Natuur. Thay is nooit gestorven, hij heeft ook niet niet geleefd. Ik ben hem wel zeer dankbaar voor het delen van de dharma, de leer van de Boeddha. Het gaat 'hem' goed.
Lees het artikel op de mobiele website