Zou het niet mooi zijn als je jezelf als modaal ziet? Hoe zou je leven er dan uitzien? Als je hier absoluut niet aan wil denken, dan heb je waarschijnlijk al een probleem. John Bradshaw zegt altijd mensen met toxische schaamte zijn under- of overperformers.
Er moet nog gecompenseerd worden voor een wond die niet is geheeld. Je moet uniek zijn, bijzondere eigenschappen hebben, een coole baan of partner, veel geld. Maar uiteindelijk zijn we allemaal Jan Modaal toch? Wie houdt nou wie voor de gek?
Wie kan het verleden écht achter zich laten en zichzelf volledig accepteren? Gewoon als een persoon met behoeften die er mogen zijn. Met gezonde verlangens, geen begeerte. Als een stuk lichaam in het heelal. Meer is het niet, meer zal het ook niet worden.
Dat zijn barre feiten, maar wie durft het onder ogen te zien? Wie kan er onvoorwaardelijk van zichzelf houden en heeft geen prestaties nodig of bijzondere kwaliteiten nodig? Of heb je het gevoel dat je een legacy achter moet laten?
Als we de boeddhisten moeten geloven, dan is alles vergankelijk. Dus ja, om dan je best te gaan doen om een nalatenschap achter te laten, dat is niet zo handig of wel? Dan noemen ze ook wel 'een sisyfusarbeid'.
Het nadeel van leven voor een legacy is dat je je altijd nog moet bewijzen, gezien wil worden, moet presteren. En er is trots nodig ook. Zijn dit niet allemaal compensaties om een tekortkoming uit je kindertijd te compenseren?
Lees het artikel op de mobiele website