Sharon vertelt in een verhaal op PsychologyToday.com dat ze een Koreaanse immigrant is die momenteel in de Verenigde Staten woont en dat haar vader haar vroeger altijd vertroetelde en 'daddy's girl' noemde, maar toen ze in de VS kwam sloeg dit om en werd het gat groter tussen haar en haar vader. Zij kon wel mee met haar omgeving en zich aanpassen, maar haar ouders konden dat niet.
Dit gebeurt volgens Sharon vaker bij immigranten. 'Er is een interessant fenomeen dat optreedt wanneer mensen emigreren. Ze zijn vaak bevroren in de tijd en ruimte waarin ze vertrokken. Mijn ouders zijn mentaal en spiritueel in Korea rond 1994 - terwijl hun lichamen momenteel in 2024 in Los Angeles, Californië zijn', schrijft ze op de website.
Naarmate Sharon ouder werd, werden haar ouders dogmatischer en meer autoritair. Volgens de Nederlandse psychologe Gaby Stroecken is er overigens een verband tussen de mate van autoriteit en de mate van beschadiging die de ouders zelf hebben opgelopen. Des te meer ouders zelf in de kindertijd beschadigd zijn, des te groter de kans dat ze autoritair gedrag vertonen naar hun eigen kinderen.
In d'r twintiger jaren raakte Sharon verder van haar vader verwijderd en had ze het gevoel dat ze dingen moest proberen om zich beter te voelen. Ze probeerde therapie, helemaal geen contact met haar familie, familie-therapie, psychedelica als ayahuasca en ketamine. Maar niets hielp. Totdat ze een vorm van psychodrama ging doen waar de Nederlandse psychiater en trauma-expert Bessel van de Kolk in zijn boek The body keeps the score het ook over heeft.
Ze moest daarin met anderen een spel spelen en haar jeugd opnieuw doen. Iemand speelde bijvoorbeeld haar vader en dan ging ze bij diegene op schoot zitten en kreeg daar allerlei sensaties bij. Diegene praatte dan tegen haar alsof ze haar vader was, maar dan op een positieve manier waardoor ze wel emotioneel werd ondersteund. Ze wist wel cognitief gezien dat het niet haar echte vader was, maar toch had het effect op emotioneel gebied.
'Mijn linkerhersenhelft wist natuurlijk dat dit niet echt was. Dit was niet mijn echte vader. Maar mijn rechterhersenhelft, mijn lichaam en mijn zenuwstelsel hadden dit nodig, dat gevoel om vastgehouden en geliefd te worden door mijn vader', verduidelijkt ze op de website. Ze moest er zelfs van huilen op dat moment.
'In één weekend werd een kamer vol met 10 vreemden in een Airbnb samen getuige van elkaars trauma's en verdriet en vormden ze de ideale gemeenschap die ik altijd nodig had. Ik kan niet zeggen dat al mijn kinderwonden volledig zijn genezen, maar dit is het dichtstbij en meest compleet dat ik me tot nu toe in mijn leven heb gevoeld', sluit Sharon het stuk mooi af.
Lees het artikel op de mobiele website