In het boek The Betrayal of the Body (1967) introduceert Alexander Lowen een interessante term die hij ego imago noemt. Sommige mensen die zijn beschaamd in hun kindertijd, hebben als afweermechanisme een ego identiteit nodig om zichzelf te beschermen tegen de realiteit.
Dat betekent dat ze een ego beeld van zichzelf krijgen op basis van een beeld (image) en niet op basis van hun lichaam. Mensen die niet zijn beschadigd in hun kinderjaren kunnen volgens Lowen hun lichaam gewoon de emoties en gevoelens geven die het hoort te krijgen. Maar mensen die een ego identiteit moeten optrekken, die kunnen niet zo vitaal zijn.
Lowen: 'Het ego hangt voor zijn identiteit af van de perceptie van het lichaam. Als het lichaam geladen en responsief is, dan zullen zijn functies die voor plezier zorgen sterk zijn en van betekenis zijn. Het ego zal zich dan identificeren met het lichaam.'
Maar als dit niet zo is, dan ontstaat er een probleem. 'Als het lichaam niet levend is, dan wordt vreugde onmogelijk en het ego dissocieert van het lichaam. Het ego imago wordt versterkt om het onjuiste beeld van het lichaam te compenseren.'
Zo ontstaat onder andere grootheidswaanzin en narcisme. Lowen geeft een voorbeeld van een patiënt die een ego imago had van zichzelf als een superieur persoon die bovengemiddelde intelligentie en gevoeligheid had. 'In de psychotherapie met deze patiënt werd het ego imago verdreven', aldus Lowen.
Lowen vertelt dit ego imago in de context van de schizoïde verstoring. Dat is volgens hem een spectrum, waarbij je aan de ene kant emotionele gezondheid kent en aan de andere kant emotionele ziekte, waarbij de meest rechtste kant van het spectrum schizofrenie is. Daartussen zitten neurose en schizoïde personen. Volgens Sigmund Freud, waar Lowen naar verwijst, is het verschil dat de neuroot de realiteit negeert en de schizofreen de realiteit ontkent.
Lees het artikel op de mobiele website