Natuurlijk, ik heb zelf ook te hoge verwachtingen gehad van dingen en zal in de toekomst ook de mist in gaan. Maar wat er bij tennis gebeurt soms vind ik echt bizar en schokkend. Ik snap dat nog steeds niet waarom weldenkende mensen zo kunnen doen.
Ze veranderen op één of andere manier in kinderen van vijf die hun lolly niet krijgen. Ik heb het over volwassen mensen die een potje tennis spelen maar dan daar zulke absurde verwachtingen bij hebben, dat je denkt dit snapt ieder weldenkend mensen dat dit niet kan, maar toch verwacht je het?
Bij tennis is een vorm van ritme belangrijk. Je moet twee tot drie keer per week spelen om zogenaamde vastheid te krijgen. Dat betekent dat er vertrouwen is in de slag, dat je weinig fouten maakt en dat je over het algemeen relatief makkelijk minimaal vijf keer over kan slaan in een rally.
Maar, nu komt het. Er zijn mensen die jaren niet hebben getennist en weer gaan beginnen en dan verwachten dat ze na een paar maanden foutloos vijf ballen achter elkaar kunnen slaan. Of, en dat is misschien kwalijker, er zijn mensen die eens in de zes maanden op de baan staan en dan verwachten dat ze heel veel goede ballen slaan en zelfs gaan winnen van mensen die regelmatig spelen.
Maar dat kan allemaal niet. En ze zijn echt gefrustreerd dan he. Hoe kunnen mensen zulke irreële verwachtingen hebben? Is hun True Self dan niet sterk genoeg? Hebben ze een te grote onechte ik? Mogelijk.
Ik heb er geen pasklaar antwoord op. Maar het is treurig om te zien hoe volwassen mensen met zulke irreële verwachtingen de tennisbaan op kunnen gaan. Een hypothese is natuurlijk dat ze ergens beschadigd zijn in de jeugd, het nodig hadden om zichzelf op te pompen met een False self en dat ze daardoor of aan een vorm van grootheidswaan lijden of te veel afweermechanismen hebben opgebouwd, waardoor hun ego niet meer matcht met de realiteit. Of ze zijn gewoon irrationeel.
Maar je gunt die mensen zoveel minder lijden, zoals ze het in het boeddhisme zouden zeggen. Het is zo 'makkelijk' om te leren. Maar helaas las ik onlangs dat volgens Abraham Maslow, van de Piramide van Maslow, slechts tien procent van de mensen bereid is om aan zichzelf te werken. Ik verwacht dat dit tegenwoordig wel tussen de tien en twintig procent kan liggen, maar laten we hopen dat we uiteindelijk op 30 tot 50 procent uit kunnen komen. Het is zo zonde allemaal.
Lees het artikel op de mobiele website