Ik heb zelf al 3,5 jaar problemen met mijn lichaam. Op sommige momenten is het even goed en dan heb ik vaak de behoefte om bij te komen en terug te blikken als een soort opluchting. Ook heb ik de behoefte om te treuren om het gemis van de afgelopen tijd.
Ik zou het niet gek vinden als ik dit 'rouwen' zou noemen. Het is toch 'een verspilde tijd' ergens, al is het niet helemaal zo want ik heb wel veel kunnen doen. Maar toch, je hebt niet het maximale eruit gehaald, je hebt niet jezelf kunnen zijn. Dat is een verlies. Wat dat betreft begrijp ik dat gevoel.
Onlangs las ik in Psychologie Magazine een artikel van een vrouw die Premenstrual Dysphoric Disorder heeft en daardoor een slechte periode heeft gehad. Toen herkende ik dat ze misschien wel soortgelijke gevoelens heeft als ik op die momenten.
Ze schrijft: 'Sinds mijn diagnose heb ik een rouwproces doorgemaakt en geworsteld met verdriet, boosheid en bij vlagen ook gevoelens van schuld en schaamte over mijn buien'. Omdat ze onder andere vaak boos is geworden op haar man en kinderen. En dan verderop schrijft ze dit: 'Het is niet zo dat ik de voorbije jaren helemaal niet heb geleefd, maar er had zóveel meer in gezeten.'
Dat is voor mij herkenbaar. Dat rouwproces en dat laatste gedeelte. Verdriet ook wel, maar boosheid en schuld en schaamte heb ik geen last van. Bij mij zit er ook nog veel onbegrip bij, waarbij ik me vaak niet begrepen voel door mijn omgeving of therapeuten.
Ook als je zou zeggen dat je treurt of moet bijkomen, dan snappen mensen het vaak ook niet en willen ze meteen een blik naar voren. Terwijl je alleen maar bij je gevoelens van gezond treuren stil wil staan, omdat die gevoelens er wel zijn. En begrijpelijk ook, we hebben nu eenmaal niet het eeuwige leven.
Lees het artikel op de mobiele website