Mijn coach zei weleens dat je beter niet door de ogen van anderen naar jezelf kan kijken. Ik merk dat ik dat soms doe. Waarom? Dat zit waarschijnlijk ergens diepgeworteld vanaf dat ik jong was in mijn systeem. Maar het heeft behoorlijk wat nadelen.
Het lijkt er op dat je daardoor soms goedkeuring zoekt bij anderen mensen en bevestiging. Eigenlijk splits je soort van af van jezelf. Je gaat uit je gevoel naar je hoofd en ben dan alleen nog maar even bezig met 'hoe anderen mij zien'.
Gisteren stapte ik in de trein en toen wilde ik een plek uitzoeken, maar er waren niet veel prettige plekken en ik besloot bij drie andere mensen, die bij elkaar hoorden, althans dat leek zo, te gaan zitten. In het begin voelde ik me alsof ik in hun zone kwam en ik verstijfde behoorlijk.
Ik had het idee dat zij naar mij keken en ik durfde niet de ruimte te pakken om ook terug te kijken. Daarna splitste ik af van mezelf, ging ik meer naar mijn hoofd en voelde ik dat het moeilijker werd om te bewegen.
Ik ging maar een boek lezen, maar dat lukte niet natuurlijk, ha-ha. Daarna heb ik wel uiteindelijk de ruimte genomen en even om mij heen gekeken, het bleek een Duitse familie met een jochie van 4 die de hele tijd naar buiten keek en overal commentaar op gaf. Ik kalmeerde van zelf, de splitsing ging weg.
Maar hoe vaak gebeurt dit? Waarom gebeurt het nog? En waarom gebeurt het überhaupt? Zijn belangrijke vragen. En misschien nog belangrijker, kan ik de volgende keer meer bij mezelf blijven? Eigenlijk is met de trein reizen niet eens zo'n slechte oefening.
Sjoerd (1984) is ervaringsdeskundige, heeft 15 jaar ervaring 'op de sofa' en bestudeert in zijn vrije tijd psychologie en het boeddhisme. Ook yoga en meditatie zijn hem niet onbekend. Verder is hij online media ondernemer, www.valkeringmedia.nl, afgestudeerd Business Administration (WO) en fervent dierenliefhebber.
Lees het artikel op de mobiele website