Blog | Waarschijnlijk moeten we allemaal meer relativeren, maar het is niet makkelijk

Onlangs had ik het er met mijn coach nog over dat ik bepaalde dingen te serieus neem. Dat is lastig, want het kan ervoor zorgen dat het je te veel negatieve gevoelens geeft. Als je iets té serieus neemt, dan kan het beslag nemen van jezelf, en dan word je een speelbal.

Sommige dingen kan je niks aan doen dat je het te serieus neemt. Als je in je jeugd bepaalde dingen hebt meegemaakt en die herhalen zich, dan zorgen ze voor meer emoties. In therapie kan je leren om welke dingen dit gaat, zodat je er minder onder gebukt gaat. Dit is geen hapklaar proces, hier gaan jaren overheen.

Maar, los van de individuele gevallen, kunnen we in het algemeen dingen wat minder serieus nemen? Ik bedoel, is het niet allemaal maar een spel? Dat betekent niet dat we meteen moeten doorslaan in het andere uiterste, dat niks er meer toe doet. Maar mag het wat luchtiger?

Hans Laurentius

Hans Laurentius verwoord het mooi in zijn satsang. Sowieso zijn die satsangs nuttig om te bestuderen wat je nu wel en niet te letterlijk neemt. Dingen zijn vaak 0 of 1 bij mensen, merk je als je die video's bekijkt. Maar er zit ook nog een middenweg tussen. Wij zijn geneigd om in alles of niets te denken.

In de video van Laurentius zegt een vrouw dat ze er last van heeft dat in een bestuur van een stichting er iemand is die of te snel wil groeien met de stichting of soms helemaal niet. Het is verwarrend voor haar, maar ze lijkt zich er te veel van aan te trekken.

Dan komt Laurentius met de volgende tip: 'Het is handiger om te proberen om dingen niet zo belangrijk te maken. Ik kan ook hier gaan zitten met de gedachte 'dat het goed moet gaan zijn'. Dan kan ik daar van allerlei angsten bij krijgen. Maar, alsof dit groepje ook maar van enig belang is op het wereldtoneel. Ik ben er zeer van doordrongen dat dit interessante entertainment is', grinnikt Laurentius tegen de groep aanwezigen.'

'Maar, meer is het niet', vervolgt hij. 'Nou zo'n vereniging is natuurlijk veel minder belangrijk dan deze goddelijke satsang', grapt hij vervolgens. 'Dus als we beginnen met onszelf te relativeren, zonder het waardeloos te verklaren. Maar gewoon een beetje relativeren. Het is niet zo heel belangrijk. Een paar keer paar in je leven komen dingen wel heel erg samen dat het menens is, maar het meeste wat we mee maken is niet zo heel belangrijk hoor.'

'Maar jezelf hier aan herinneren kan soms helpen om het allemaal even open te maken. Maar al gauw komen we anders in een fuik waarin we onszelf te belangrijk maken. Dat het echt hyperbelangrijk is allemaal, alsof de sterren uit de hemel gaan vallen als het allemaal niet door gaat', zucht Laurentius.

Complex trauma

Hij heeft hiermee een groot punt. Ik worstel er zelf ook mee. Ik kan tenniswedstrijden te serieus nemen, maar ik speel in de laagste klasse van het amateur-tennis. Dat wil niet zeggen dat ik niet wil winnen, maar er hoeft niet zoveel druk op te staan.

Die dwangmatigheid is waarschijnlijk een overblijfsel uit je kindertijd, waarbij je kennelijk vind dat je ergens niet genoeg waard bent. Waarom zou je je anders druk maken als een vrouw niets van zich laat weten? Of als je op een achterafje, op zondagmiddag om 16 uur lokale tijd in Amsterdam van één of andere nitwit verliest met tennis?

Uiteindelijk draait het bij mij allemaal vaak op 'mag je er zijn of niet', die laag ligt eronder. Dat je je te druk maakt om dingen. Die laag tackelen vergt veel inzicht, doorzettingsvermogen en moed, maar het is de moeite waard merk ik zolang ik er stappen in zet. Jammer dat veel anderen dit nalaten, een gemiste kans voor zichzelf, maar ook voor de mensheid. Hierdoor blijven niet alleen veel mensen in deze emotionele noodlijdendheid hangen, maar ook hun nakomelingen zullen dit in de vorm van een ontwikkelingstrauma cadeau krijgen en dat is zonde. Of zeg maar buitengewoon treurig.