De polyvagaal theorie is een invloedrijk model in de psychologie en neurowetenschappen, ontwikkeld door Dr. Stephen Porges in de jaren '90. Deze theorie biedt een verklaring voor de werking van het autonome zenuwstelsel, met name de nervus vagus, en hoe dit invloed heeft op onze emotionele ervaringen en sociale verbindingen. Volgens de polyvagaal theorie bestaat het vagale systeem uit twee verschillende takken: de ventrale vagale complex en de dorsale vagale complex, die verschillend reageren op stress.
Lees al het laatste nieuws over Polyvagaal theorie
Luc Swinnen is een internationale expert op het gebied van stress en burn-out. Swinnen doet al meer dan twintig jaar onderzoe...
Al ruim drie jaar heb ik ernstige klachten wat mij op cognitief, emotioneel, fysiek en zintuigelijk gebied belemmert. Onlangs...
Cognitieve gedragstherapie (CGT) is de favoriete therapie van GGZ-instellingen in Nederland. Er is veel wetenschappelijk bewi...
Taxichauffeur Mostafa Salhane werd in 2018 onder schot gehouden door een IS-terrorist na een aanslag in Straatsburg in Frankr...
Er is vanuit de wetenschap kritiek op de polyvagaaltheorie van Stephan Porges, maar een paar ondernemers wagen het er op dat...
Amy Saltzman gaat voor PsychologyToday.com verder in op de structuur van emoties. Ze haalt daarbij psycholoog Paul Ekman aan,...
De autonome ladder is een concept dat vaak wordt geassocieerd met de polyvagaaltheorie, ontwikkeld door Stephen Porges. De po...
Sinds oktober volg ik een therapie bij een psychosomatische coach om mijn lichaam weer uit een stress-mode te krijgen. Ik moe...
De ventrale tak van de nervus vagus is betrokken bij sociale interactie en is actief wanneer we ons veilig en ontspannen voelen. Het helpt bij het opbouwen van sociale banden en bevordert kalmte en groei. De dorsale tak daarentegen wordt geactiveerd in reactie op overweldigende stress of dreiging, leidend tot 'bevriezing' of disassociatie - een soort noodstopmechanisme van het lichaam. De polyvagaal theorie stelt dus dat onze fysiologische staat een belangrijke rol speelt in hoe we de wereld ervaren en hoe we met anderen omgaan.
Een belangrijk aspect van de theorie is het concept van 'neuroceptie', een onbewust systeem dat onze omgeving beoordeelt op veiligheid of dreiging. Neuroceptie stuurt de activiteit van de ventrale en dorsale vagale systemen en beïnvloedt zo onze emotionele en sociale reacties. Dit proces is fundamenteel voor het begrijpen van verschillende gedrags- en emotionele reacties, en wordt gebruikt om fenomenen zoals trauma en angst te verklaren.
Ondanks de populariteit van de polyvagaal theorie, is er ook kritiek. Sommige wetenschappers beweren dat de theorie te veel nadruk legt op de nervus vagus, terwijl andere delen van het autonome zenuwstelsel ook belangrijke rollen spelen in de stressrespons en emotionele regulatie. Bovendien is er kritiek op de wetenschappelijke onderbouwing; sommige beweringen binnen de theorie zijn niet voldoende getoetst of ondersteund door empirisch onderzoek. Deze kritieken suggereren dat, hoewel de polyvagaal theorie nuttige inzichten biedt, het belangrijk is om een evenwichtig en kritisch perspectief te behouden en de theorie te integreren met andere kennis van het autonome zenuwstelsel en psychologische processen.
