Job van Ballegoijen de Jong (39) loog jarenlang tegen iedereen, inclusief zijn familie en vrienden, dat hij een studie volgde. In zijn boek Morgen vertel ik alles vertelt hij zijn verhaal. In gesprek met RTL legt Job uit wat er precies is gebeurd en waarom hij uiteindelijk dit boek is gaan schrijven. Het grootste probleem bleek de projectie te zijn in zijn hoofd.
Toen Job eenmaal was begonnen met liegen, durfde hij het niet op te biechten aan zijn omgeving, uit angst om afgewezen te worden. Die angst was een projectie die hij projecteerde op zijn omgeving. Een deel van ons doet dit continue, deze projectie, daarom is het belangrijk om er bewust van te zijn dat het bestaat.
'Ik heb het mezelf onnodig moeilijk gemaakt, weet ik nu. En er zijn op dit moment mensen die hetzelfde doen. Ik wil hen laten zien: die reactie waar je nu zo bang voor bent, die zal je waarschijnlijk niet krijgen', zegt Job in het interview met RTL.
Job moest dus heel lang liegen en daarmee splitste hij zichzelf af. Hij moest ook wel een fantasiewereld creëren en werd erg eenzaam, eigenlijk net als de man in L'Adversaire. 'Ik dacht dan bijvoorbeeld: ik heb wel vrienden, maar dat is allemaal nep. Als ze wisten wat er echt aan de hand is, dan zou ik ze kwijt zijn. En: mijn familie houdt wel van me, maar dat is alleen maar omdat ze denken dat het zo goed gaat met mijn studie. Om met die gedachten om te gaan, vluchtte ik dan weer in die fantasiewereld. Waarna de realiteit weer extra hard binnenkwam.'
In bovenstaande quote zie je de projectie, waarin hij denkt dat zijn vrienden weg gaan als hij de waarheid verteld. En zijn ouders houden alleen van hem als hij presteert, dat heeft hij mogelijk uit zijn kindertijd meegekregen. Ook wilde Job zijn vader niet belasten, omdat die ziek was. Als zijn moeder vroeg of hij zijn tentamen had gehaald dan zei hij: 'Ik dacht: als ik ja zeg, dan hoeven zij zich naast de zorgen om mijn vader niet ook nog eens zorgen te maken om mij. En dan haal ik de herkansing gewoon en is er niets aan de hand.'
Wat restte was nog meer eenzaamheid tijdens 'de studie'. 'In die fantasiewereld was alles goed. Maar ik wist natuurlijk dat dat niet klopte. Ik was eenzaam, depressief, afgestompt en leeg en mijn zelfvertrouwen daalde naar een dieptepunt.'
Uiteindelijk heeft hij alles opgebiecht, onder andere aan zijn moeder. 'Maar de totale afwijzing en uitsluiting, waar ik al die jaren zo bang voor was geweest, kwam niet. Vanaf het begin had ze naast alle vragen mededogen en empathie voor me. Ze zei dingen als 'wat moet je je al die tijd eenzaam hebben gevoeld' en 'wat verdrietig dat je niet het gevoel had dat je dit aan ons kon vertellen'. (foto: Unsplash. niet Job van het artikel)
Lees het hele artikel op de site van RTL.
Lees het artikel op de mobiele website