Onlangs deed ik een sessie bij psychosomatische therapie waarbij er plotseling gevoelens naar voren kwamen van iets van elf jaar geleden. Ook al had ik alles er bij allang verwerkt in mijn optiek, toch tikte een sessie weer iets aan wat nog niet volledig was doorlopen.
En daarin schuilt ook precies het probleem. De niet doorleefde emoties worden opgeslagen in het lichaam en gaan zich manifesteren in een depressie of andere psychosomatische symptomen. Of je krijgt andere ziekten als epilepsie, migraine, MS, huidziekten, kanker etc.
Arthur Janov noemt het 'Pijn' wat mensen uit hun jeugd hebben meegenomen en nog opgeslagen zit in hun lichaam. 'We weten nu dat alleen ongevoelde emoties de geest verstoren', zegt Janov in het boek 'Gevangen van de pijn'. 'Geblokkeerde gevoelens veroorzaken neurotisch gedrag.'
Ergens is het logisch, het proces is in gang gezet, maar wordt niet afgemaakt. Waar gaat de energie heen? Die wordt opgeslagen in je lichaam. Als iets je eens heel erg pijn doet of teleurstelt, ga dan maar eens niet je gevoelens uiten en kijken wat er gebeurd. Dan blijven de negatieve gevoelens in je hangen en als het tegen zit ga je nog denken ook als coping-mechanisme.
Bij de lichaamsgerichte therapie die ik nu volg lijkt het ook alsof de therapeut kleinere knopen eruit probeert te halen. Bijvoorbeeld als ik ergens om ben geschrokken, dan zou het volgens haar beter zijn als ik dan een empathische getuige bij me had, die me emotioneel had ondersteund. Dit is gebaseerd op Somatic Experiencing van Peter Levine, die eerder claimde dat een vrouw hem redde omdat zij zijn empathische getuige was.
Ik ben nog niet overtuigd dat relatief 'kleine' schokken ook weggewerkt moeten worden. Wel verbaasde het me dat gevoelens van verdriet van dingen van vroeger nog steeds naar voren kunnen komen. Dat had ik niet verwacht en maakt de therapie spannender en interessanter.
Maar het doel is dat zoveel mogelijk nog uit het lichaam komt, wat er nog is opgeslagen. Om psychosomatische symptomen weg te werken en om überhaupt niet als neuroticus door het leven te gaan. Want als je niet met je gevoelens leeft, ben je in principe een behoorlijke neuroot. Ik ben nog niet zo ver om te zeggen dat het mijn psychosomatische symptomen wegwerkt, maar ik hoop dat ik dat binnen afzienbare tijd wel kan zeggen.
Ik sluit dit stukje af met een scherpe quote van Janov, nadat hij zegt dat we het verleden pas onder ogen kunnen zien als dit is blootgelegd. 'Iedere neuroticus leeft in werkelijkheid zijn hele leven in een neurotische toestand. Hij is het slachtoffer van onbewuste krachten, waardoor hij onverbiddelijk voortgedreven wordt en waar hij geen verklaring voor heeft.'
Lees het artikel op de mobiele website