John Bradshaw, al enige tijd overleden, was een groot onderzoeker van wat we tegenwoordig ontwikkelingstrauma noemen. De teacher was dan ook erg geïnteresseerd in de jonge perioden van mensen, van bijvoorbeeld tussen 4 en 7 jaar oud.
Bradshaw, die zich onder andere baseert op Jean Piaget, beweert dat kinderen dan dingen als magisch zien. Ook werkt het brein anders volgens hem. Ze zien het leven als een diaprojector, dia voor dia, daarom maken ze fouten die ze op latere leeftijd niet zouden maken. Na zevenjarige leeftijd 'wordt het meer een film'.
Ze denken dat dingen magisch zijn, dat als ze dromen dat de dromen ook echt door de ramen naar binnen komen. Ze snappen soms niet dat als ze hun ogen dichtdoen, dat de wereld buiten hun dan nog bestaat. 'Het is foto foto foto foto', wijst Bradshaw weer naar de diaprojector.
'Waarom is dit belangrijk?' Gaat Bradshaw verder in de derde aflevering van de serie The eight stages of man (1982). 'Dus wat als er een ouder nu tegen je zegt dat je fantasie slecht is? Je hebt het gecreëerd, door het te denken. Zie je wat er magisch aan is?’
'Dit is waar het schuldgevoel vandaan komt', vervolgt Bradshaw. 'Dit is waar Kafka gelijk heeft toen hij Het proces schreef. We voelen ons schuldig, voordat we weten waarom'. De relatie met de ouders en dat de ouders een rolmodel zijn is heel erg bepalend in deze fase volgens de spreker.
Dan geeft hij een voorbeeld dat als je moe van je werk bent, thuis komt en vervolgens boos wordt op je kinderen omdat je geïrriteerd bent. 'Stop eens met zo'n lastpost te zijn', zouden ze kunnen schreeuwen naar hun kinderen. 'Maar woorden zijn hypnose voor ze, ze worden magisch. Dit soort teksten komen binnen met magische krachten en worden het bewustzijn van het kind. Freud had het ook over het ruwe superego dat wordt gecreëerd. Je hoeft niet veel te doen in deze fase om kinderen gespannen te krijgen en uiteindelijk laten twijfelen over zichzelf en zelf beoordelend te laten worden.'
Lees het artikel op de mobiele website