Soms zie je combinaties van personen in relaties waarvan je je zult afvragen hoe dit in godsnaam mogelijk is. Hoe heeft iemand die toch redelijk overkomt voor deze persoon kunnen kiezen? Het antwoord is vaak makkelijker dan gedacht. Het zit hem in de vergelijking met de ouders.
Trauma-expert Gabor Maté geeft in het boek 'Wanneer je lichaam nee zegt' een voorbeeld van een vrouw genaamd Lois, die voor een man had gekozen die totaal geen respect voor haar had. 'Ik was fysiek bang voor mijn partner, voor zijn kritische houding en voor zijn boosheid. Het was een zomerliefde die slecht twee maanden moest duren, maar het werd twee jaar.'
Ze moest allerlei dingen doen van hem die ze niet wilde. 'Ik weet nog dat ik zei dat ik vooral respect van hem wilde krijgen. Ik weet niet waarom, maar dat was heel moeilijk voor me. Ik wilde het zo graag, dat ik bereid was veel over mijn kant te laten gaan.'
Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw waarom ze in deze situatie terecht was gekomen, zo schrijft Maté in het boek. Lois had aan hem uitgelegd dat haar kindertijd ook gekenmerkt door de wanhopige behoefte aan goedkeuring.
'Mijn moeder bepaalde altijd alles wat ik deed en dat liet ik hem ook doen. Mijn moeder zei altijd precies wat ik aan moest trekken, richtte altijd mijn kamer in en zei altijd vanaf het begin af aan wat ik moest doen', zegt Lois. Waarop ze afsluit: 'Ik probeerde altijd te zijn zoals mijn ouders mij het liefst zagen.'
Dat Lois uiteindelijk voor twee jaar voor een partner koos die hetzelfde deed als haar moeder, heeft te maken een vorm van 'veiligheid' dat dit geeft, het is vertrouwd. Dit wordt ook wel herhalingsdwang genoemd en sommige therapeuten beweren dat men dan de hoop heeft dat men 'in het volgende geval' (ditmaal bij de partner) wel geliefd wordt, zoals dat niet bij zijn of haar ouders is gebeurd.
Lees het artikel op de mobiele website