Danielle Braun, corporate antropoloog reageert op de grote aanwas van stress en burn-out coaches en het debat dat daarover wordt gevoerd. Onder de #afblijven wordt hier in sociale media op gereageerd. Zij schreef op LinkedIn hierover het artikel "Coachen. Er aan zitten of er afblijven?" en door een vriendin werd ik gevraagd om hierop te reageren.
Braun refereert aan een debat dat op tv werd gevoerd en de reacties die op social media losbarstten. Hierin deed psychiater Esther van Fenema een prikkelende uitspraak over de vele coaches in Nederland met de woorden ‘mentale kwakzalverij’ en ‘het brein is geen doos waar iedereen maar met zijn tengels aan mag zitten’.
Oef! Het werkt, want ik ben gelijk geprikkeld om door te lezen. Want wat vind ik? Collega Rein en ik zijn beide stress en burn-out coach, afgelopen maand hebben wij samen deze opleiding afgerond. Beide hadden wij al een coachopleiding gedaan en ervaring in het begeleiden van mensen in de sectoren waar wij werkten. Mijn ervaring bestaat uit ruim negen jaar psychiatrie, waar ik werkzaam was als begeleider (niet als psychiater) en uit vier jaar coachervaring. Vanuit mijn ervaring en feedback die ik de afgelopen jaren kreeg van oud-cliënten en coachees durf ik te stellen dat ik als coach wel degelijk aan sommige problematieken mag zitten.
Ik vind dat ik in staat ben om verscheidene problematieken te coachen of te counselen, ook traumagerelateerde problemen, ook lichte psychiatrie. Als begeleider is het moeilijk om te zeggen dat je expertise hebt op een bepaald gebied, want deze bestaat enkel uit ervaring, niet uit diploma's. Graag zeg ik dus dat ik goed was met mensen die getraumatiseerd zijn geraakt en verschillende patronen en copingstijlen ontwikkeld hebben om daarmee om te gaan. Soms schaar ik ook (trekken van) persoonlijkheidsstoornissen onder de noemer coping. Want ik zie vaak dat er een groot onderliggend verdriet is waarom mensen automutileren, impulsief zijn, moeite met intimiteit hebben en daardoor onaangepast gedrag laten zien.
Direct wil ik ook een kanttekening plaatsen. Want ik ben geen psycholoog en zeker geen psychiater. Ik ken de psychofarmaca redelijk goed en weet wat medicatie kan doen, wat de werking is en wat bijwerkingen zijn. Zeker ben ik dat medicatie en psychiatrische ondersteuning belangrijk is voor velen en noodzakelijk voor sommigen. Ik pretendeer dus niet dat ik de waarheid in pacht heb, ik deel enkel mijn visie.
Wat mij raakt in deze discussie is dat er zeker waarheid in zit. Want een coach met de beste bedoelingen, die (te) weinig ervaring heeft met breinproblemen, zoals Fenema het noemt, kan een hoop kapot maken en verergeren. Dat is iets dat ik niet wil. Ik zou er daarom net zo als Braun voor willen pleiten om af te wegen. Waar zit je aan, waar blijf je af? Zij beschrijft drie mooie casussen in haar artikel waarin ze steeds gekozen heeft voor een van beide. Mooi vind ik de rode draad in haar verhaal: liefdevolle aandacht. Met aandacht luisteren naar het probleem, vragen stellen en verhelderen.
Het gaat voor mij steeds om de nuance. Het gaat niet om de oplossing, om het resultaat of om mensen te helpen de diepte in te gaan en hun verdriet te helen. Het gaat er om dat mensen zelf kunnen kiezen wat ze nodig hebben. Dat is wat mijn rol als coach voor mij inhoudt. Ik ben er om een hand te geven, om het antwoord uit de mens te halen. Om te ondersteunen bij herstel of om te ondersteunen bij de keuze wat de beste plek is voor herstel. Daarvoor gebruik ik mijn intuïtie en vaar ik op mijn ervaring. Dit vertrouw ik. Daarbij zie ik ook een grote rol voor huisartsen en praktijkondersteuners om mee te denken en te verwijzen.
(Foto: Miranda Lemmens)
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties