Zelfreflectie | Controle versus de tijd geven en vertrouwen

Eerder schreef ik al over mijn andere belemmerende patronen waardoor ik transformeer in de perfectionist, de piekeraar en in mijn innerlijke saboteur. Vandaag reflecteer ik op een ander patroon dat bij mij erg hardnekkig is, mijn inner controlfreak, die wellicht mijn grootste valkuil behelst.

De ontdekking hoe belangrijk het hebben van controle voor mij is bestond uit twee ontwikkelingen. De eerste keer dat ik me realiseerde dat ik dit deed was toen er een relatie op het punt stond uit te gaan. We waren nog geen jaar samen, maar ik voelde heel sterk in mijn onderbuik dat het niet goed zat. In plaats van dat ik daar naar luisterde ging ik proberen het te fiksen, het naar mijn hand zetten. Ik ging plannen, regelen, afstemmen en bovenal ging ik vragen stellen. Ik wilde duidelijkheid, weten waarom dingen liepen zoals ze deden. Mijn behoefte aan zekerheid overschaduwde de noodzaak om achteruit te stappen en afstand te nemen.

Ik realiseerde in het verwerken en rouwen om deze relatie, dat ik om veel meer rouwde dan alleen op hem en het einde van ons. Ik rouwde om het niet hebben kunnen luisteren naar mijn onderbuikgevoel. In eerste instantie verweet ik mijzelf dit. Het was een patroon dat ik leerde herkennen uit eerdere fases in mijn leven, mijn pubertijd, een andere relatie en hoe ik mijzelf profileerde. Dit kwam voort uit een ander patroon dat ik ontwikkeld had, namelijk mijn aanpassingsvermogen. Op momenten dat ik me onzeker voelde en dus de controle zou verliezen, ging ik me aanpassen aan de ander en de controle opzoeken. Ik kwam tot het inzicht dat op de momenten dat ik in de controle schoot er dus iets anders onder verscholen zat dat eigenlijk aandacht behoefde van mijzelf. Een angst, verdriet, boosheid, afhankelijk van de situatie kon ik hier steeds beter bij stil staan.

Het tweede moment dat ik meer inzicht kreeg in mijn behoefte aan controle was aan het einde van mijn Mastercoach opleiding. De allerlaatste oefening kwam ik tot het inzicht dat er nog wat zat, dat er nog meer los te laten viel. En vooral dat ik de dingen veel meer de tijd mag geven. Zodoende ben ik na het volgen van mijn tweejarige coachopleiding zelf in coaching gegaan en ben ik een training mindfulness gaan doen.

In de mindfulness leerde ik dat onze gedachten getraind zijn geraakt om verschillende scenario's te bedenken uit een behoefte aan controle. Als we maar voldoende mogelijke scenario's bedenken, zit er vast wel een tussen die waar wordt. Echter is dit schijncontrole, want je weet niet wat de mogelijke scenario's zijn en je kunt je niet overal op voorbereiden. Dit geld voor positieve en negatieve gedachten en gebeurtenissen.

In de coaching leerde ik dat ik nog steeds veel op wilskracht doe. Ik ben doortastend en zet graag acties uit. Samen met mijn coach ben ik tot het inzicht gekomen dat mijn mannelijke en hardere energie goed ontwikkeld is, maar dat de balans met mijn vrouwelijke energie niet meer klopt. Mijn ontwikkeling kreeg een andere richting en ik heb geleerd om veel meer te leren vertrouwen op dat wat komt. En om me over te geven aan dat wat ik nog niet weet. Een goede vriendin zei ooit tegen mij: 'Je kunt de rivier niet duwen'. De beeldspraak sprak mij wel aan, ik heb de neiging om te snel te willen, het snel te willen begrijpen. En opnieuw mag ik meer voelen wat er onder zit, wat er in het proces mag sudderen en welk effect dat heeft.

Binnenkort ga ik verhuizen en begin ik met een nieuwe baan. Ik kan er dus donder op zeggen dat mijn behoefte aan controle weer opkomt. En het grappige is, de afgelopen weken heb ik me heel druk gemaakt over het leren loslaten en wel zien wanneer het komt, dat ik heel onrustig werd. Toen leerde ik dat tot actie overgaan en duidelijkheid scheppen soms ook best heel waardevol zijn. Dus het blijft een balans die elke keer weer iets anders vraagt. En elke keer opnieuw een leermoment biedt.

Judith Herzberg schreef dit gedicht in 1994 in haar bundel 'Doen en Laten'.

„Eerst komt het wachten, het verheugen
leunend tegen lage muurtjes
dan komt het voorgevoel van
hoe-nu-verder
daarna het hoe-nu-verder
zelf.”

(Foto: Jippster Photography, volg haar op instagram)