Afgelopen oktober ben ik veertig jaar oud geworden. Ik ben er niet blij mee, omdat ik de afgelopen 3,5 veel fysieke problemen heb gehad en ik veel 'tijd heb verloren'. Maar goed, we kunnen daar niks aan doen. Het is wat het is. Maar zo'n decennium die je erbij hebt, dat laat je toch een beetje over dingen nadenken.
Zo kijk je ook terug op bijvoorbeeld de afgelopen twintig jaar en als ik dan naar iets kijk wat mij veel gebracht heeft dan is het dat ik weer ben gaan tennissen. Ik weet de precies datum niet maar, maar ik tennis al ruim vijf jaar weer en doe dat met veel plezier.
Het heeft mij ook veel houvast en structuur gegeven denk ik. Iedere week speel ik drie tot vier keer en dat is een groot deel van je vrije tijd, waar ik die anders over had gehad en wel een tijdje hopeloos op zoek ben gegaan naar een hobby of dingen om mensen te ontmoeten.
Nu speel ik serieus, ik kijk ook veel tennis op televisie en ik ontmoet mensen die ik anders niet zou ontmoeten. Mijn sociale kring is niet al te groot en met zo'n sport die je met veel mensen kan doen erbij vergroot je je sociale kring behoorlijk.
Daarnaast zit er ook uitdaging in want ik wil graag beter worden. Misschien zit er een vorm van perfectionisme in, daar leer ik ook weer van. Maar over het algemeen is het leuk om ergens beter in te worden. Je ziet het resultaat voor het werk dat je hebt verricht. En elke keer word je weer beter. Dat is ook het mooie aan deze sport. Je kan je techniek altijd blijven aanpassen en verder doe je ervaring op en heb je tactisch inzicht en uithoudingsvermogen nodig.
Ook word je geconfronteerd met het mentale aspect van jezelf. Ik heb er zelf niet zoveel last van. Als het niet gaat dan gaat het niet, maar andere mensen zie ik nog weleens schelden op zichzelf. Dat is schokkend om te zien eigenlijk. Mogelijk herhalen ze dan patronen uit hun jeugd en komt de zelfhaat weer naar boven. Relativeren is ook een kunst.
Tussen mijn 20e en 35e levensjaar heb ik veel moeilijkheden gekend met het invullen van mijn vrije tijd. Ik zocht naar hobby's, vrienden, vriendinnen, maar het lukte me maar niet om mijn leven bevredigend in te richten. Sinds ik tennis, is daar mee balans in gekomen.
Ik heb een tijdje gevoetbald, maar twee keer zat ik niet in het goede team. Daarna weer even gestopt, gefitnessed, hardgelopen en daarna weer een keer gaan voetballen, maar na een jaar ben ik 'uit het team gezet'. Ik zat in een fase waarin ik mezelf graag wilde laten gelden. Ik moest bij iedereen grappen maken, ook al waren ze te hard voor sommige mensen, maar toch moest ik ze maken. Dan gaan mensen je als 'raar' zien. Sommigen dachten dat ik op het MBO zat, terwijl ik op de universiteit studeerde. Dan gaat er iets fout.
Ik was erg onzeker, had een slechte relatie met mezelf en vanuit angst proberen contact te maken is geen succes. Ook heb je een beetje geluk nodig met dat je net de goede mensen vindt op de universiteit of het voetbalteam, maar dat was bij mij niet zo. Daardoor was ik erg eenzaam.
Met de Sjoerd die ik vandaag ben had ik destijds beter met andere mensen omgegaan. Maar met deze Sjoerd had ik ook wel eerder willen tennissen.
Ik dacht met de titel van deze blog weer te geven dat mijn leven anders was verlopen als ik eerder was gaan tennissen, maar daar bedenk ik me nu wel over. Ik had misschien wat meer contacten opgedaan, maar ik moest er ook wel klaar voor zijn. Ik was niet open genoeg, te onzeker, het gezonde deel was niet sterk genoeg, de False Self van Donald Winnicott was te groot.
Ik durfde me bijvoorbeeld niet eerder bij een tennisclub aan te melden, omdat ik niemand had om mee te tennissen. Maar ja, als je lid wordt van een club dan ga je lessen nemen, zijn er evenementen, wedstrijden, toernooien, je ontmoet vanzelf mensen met wie je kan tennissen. Dat inzicht had ik niet eens, daarvoor was de angst te groot.
Terugkijkend vallen heel veel puzzelstukjes in elkaar en dat is mooi. Ik verwijt mezelf niets, ik begrijp waarom sommige dingen zo zijn gelopen. En ik vind het mooi om te zien hoe ik nu in het leven sta, waarbij ik veel opener ben, een veel betere relatie heb met mezelf en met anderen daardoor en ook nog eens veel beter kan communiceren. Ik ben in die zin relaxter, heb andere mensen niet meer zo nodig. Het noodlijdende is er grotendeels af.
Ik zou dit andere mensen ook gunnen, maar zoals al zo vaak gezegd. Als je toxische schaamte in je hebt, dan moet je er wel hard voor werken: In therapie gaan, boeken lezen, notities maken. Het zijn geen cadeautjes.
Lees het artikel op de mobiele website