Ik weet nog goed dat ik, van 1984, ergens begin twintig eens per week bij mijn psychologe kwam en dat ik het probleem had dat ik bij ieder sociaal contact het gevoel had dat ik een ander persoon was. Dat klopte ook, omdat ik mij veel te veel aanpaste aan andere mensen.
Ik was als een kameleon. Ik vond dat niet prettig. Dat is ook logisch, want al je grillen liggen dan steeds in handen van iemand anders. Ik voelde me erg onzeker en had niet het idee dat ik steeds dezelfde Sjoerd kon zijn in allerlei verschillende situaties.
Ik wilde graag altijd hetzelfde zijn. Mijn psychologe zei dat ik die knop uiteindelijk wel zou vinden in mijn leven, maar dat het wel veel moeite vergt. Ik begreep niet goed hoe dat in zijn werk zou gaan.
Nu bijna twintig jaar later. Kan ik wel stellen dat ik die knop heb gevonden. Ik voel me in relaties met andere mensen steeds gewoon dezelfde persoon. Het fundament is hetzelfde, alleen de buitenkant wisselt soms nog een klein beetje. Ik wil daar in de toekomst nog robuuster in worden.
Al is het soms ook een twijfel. Ik bedoel, als je altijd jezelf zou zijn, zouden sommige gesprekken ook wel lomp gaan verlopen toch? Als je al weet dat sommige mensen bepaalde grappen of sommige opmerkingen niet gaan trekken of ze er niks mee kunnen, waarom zou je ze dan maken? Er zijn ook grenzen.
Dat meebewegen haat ik wel echt. Als ik mijn hond uitlaat en mensen gooien er allemaal clichés tegenaan, daar heb ik nooit zo'n zin in. Je wil niet weten hoe vaak ik heb gehoord als ik ging hardlopen met mijn hond: 'Kan je wel tegen een hond met zulke kleine pootjes, ha-ha.' En dan 'moet' je daar elke keer leuk op reageren, daar heb ik dan geen zin meer in op een gegeven moment.
Mijn hond Fred op inmiddels 14-jarige leeftijd
Maar wat is er precies veranderd? Ik leef meer op mijn gevoel, zoals Alexander Lowen dat adviseert. Verder ben ik me ervan bewust dat aanpassen aan anderen ik heb aangeleerd vanaf mijn kindertijd en niet iets van mijzelf is. Ik voel me er ook slecht bij en haat het. Het maakt me steeds wat minder uit wat anderen van mij vinden.
Ik hoef niet zoveel waardering meer, wil minder gezien worden en wil al helemaal niet aardig gevonden worden. Verder mogen al mijn gevoelens er gewoon zijn, ook al is dat soms moeilijk voor iemand anders, dat is hun verantwoordelijkheid, niet de mijne.
Bovenal zeg ik gewoon vaak wat ik denk, ben ik oprecht en houd ik niet van spelletjes. Vooral dat oprecht zijn helpt erg goed met niet te veel aanpassen. Als ik verbaasd ben om wat iemand zegt, dan laat ik dat blijken. Waar ik dat vroeger wegstopte en je dan van jezelf afsplitst, laat ik dat nu blijken. Daardoor blijf ik in contact met mezelf en met mijn lichaam en ook in verbinding met andere mensen. Dubbele winst. En het verlaagt ook nog eens gevoelens van eenzaamheid.
Tot slot de laatste vraag? Hoe heb ik daarin dingen kunnen aanpassen? Nou dat is bijna twintig jaar aan therapie (dat klinkt zwaar maar is ook gewoon eens per maand of per twee weken mijn coach bezoeken en bijpraten), heel veel boeken lezen van goede auteurs en doen aan journaling. Dus soms schrijven in een schrift over de moeilijke momenten en proberen er grip op te krijgen wat ik dan nu doe, waarom ik me zo gedraag en wat ik anders zou willen doen in de toekomst.
Helaas is de enige remedie om beter te worden en een goede relatie met jezelf op te bouwen dat je hard zal moeten werken. Dat betekent ook dat je niet moet denken dat je na een cursus wel even beter bent. Dit gaat om sporen die zo diep in je lichaam, in je zenuwstelsel en je hersenen zijn gegriefd, dat je je levenslang aan de slag zal moeten om te blijven verbeteren. Welkom in het leven van de mensen die in de eerste jaren van hun leven neurotisch gedrag hebben geërfd.
Sjoerd (1984) is ervaringsdeskundige, heeft bijna 20 jaar ervaring 'op de sofa' en bestudeert in zijn vrije tijd psychologie. Ook yoga en meditatie zijn hem niet onbekend. Verder is hij online media ondernemer, www.valkeringmedia.nl, afgestudeerd Business Administration (WO) en fervent dierenliefhebber.
Lees het artikel op de mobiele website