Blog | Waarom koos Timmermans niet voor zijn lichaam maar voor zijn carrière?

Frans Timmermans maakte onlangs in De Telegraaf bekend dat hij te dik is geworden mede omdat hij stress kreeg van zijn werk. Hij had niet genoeg naar zijn lichaam geluisterd en verkoos zijn carrière boven zijn lichaam. Hoe heeft dat kunnen gebeuren?

Uiteindelijk moest Timmermans de prijs betalen en noodgedwongen een maagoperatie ondergaan om niet dieper in de lichamelijke problemen te zinken. Maar waarom heeft Timmermans niet naar zijn lichaam geluisterd? Waarom verkoos hij zijn werk boven zijn lichaam? Waarom heeft hij de signalen niet opgepakt en het goede voorbeeld gegeven voor de maatschappij?

Mogelijk heeft zijn jeugd er mee te maken, want die was niet makkelijk. Zijn ouders hadden vaak ruzie en zijn gescheiden uiteindelijk, dus hij heeft zoals hij al zelf aangaf 'de klappen opgevangen voor zijn broertje', waarbij hij niet op letterlijke klappen doelt.

Verder vermoed ik dat cultuur ook een rol speelt in dit geval. Wij zijn gewend op ons tanden te bijten, uit ons hoofd te leven en niet naar ons lichaam te luisteren. Hard werken wordt gewaardeerd. Jezelf kwetsbaar opstellen is al een drempel, terwijl dit juist voor zo'n mooie verbinding kan zorgen.

Alexander Lowen zegt in, inmiddels misschien wel mijn favoriete boek ooit, Leven zonder angst over mensen die succes-minded zijn: 'Misschien bereikt hij in de ogen van de wereld een schijnbaar succes, maar, of hij wil het toegeven of niet, in zijn eigen ogen blijft hij een mislukking.'

En één zin verder. 'Hij beseft dat zijn gedrag neurotisch is, maar hij hoopt met zijn succes te bewijzen 'dat hij in orde is'. Hoe kan iemand bewijzen dat hij niet neurotisch is? De behoefte dat te bewijzen verraadt een neurotisch gevoel van minderwaardigheid en onzekerheid. Een gezond mens is niet alsmaar bezig te proberen zich zelf te bewijzen.'

Toxische schaamte

Lowen doelt in het gedeelte met mislukking op de toxische schaamte die al in de neuroot zit sinds zijn kindertijd. Deze schaamte probeert hij af te dekken met hard te werken, maar dat heeft geen zin, want de binnenste laag blijft dat hij zichzelf als een mislukking ziet. En in de tweede alinea geeft Lowen aan dat het per definitie een verkeerd vertrekpunt is om je best te doen om er te mogen zijn. Daarmee sluit hij zich aan bij John Welwood, die hetzelfde liet weten.

We willen Timmermans niet terechtwijzen. Maar als man van het volk zou het wel mooi zijn als een voorman eens in de toekomst het goede voorbeeld geeft op het gebied van intelligentie van zijn lichaam en cognitie. Alleen dan rijst misschien ook wel weer het culturele probleem, kan je een politicus zijn zonder hard te werken? Het zou ooit wel moeten kunnen, anders blijven we politici met neurotisch gedrag aan de leiding hebben.

Lowen vermoedt ook dat cultuur een rol speelt, daarom zegt hij dit: 'Maar de meesten onderwerpen zich, ze accepteren de eisen van de cultuur en zullen produceren, presteren, en streven naar succes en macht', aldus de leerling van Wilhelm Reich.

Lees ook:
- Alexander Lowen (Wikipedia)