Er zijn ouders die hun kinderen bij letterlijk alles helpen. Maar daarmee creëer je grote afhankelijkheid en in de toekomst moeten je kinderen ook sterk genoeg zijn om zelf met frustraties om te gaan. Er bestaat daarom de term optimal frustration, oftewel optimale frustratie, geïnitieerd door Heinz Kohut in 1971. Hij was een Amerikaanse psychoanalyticus.
Ouders kunnen geneigd zijn om hun kind met alles bij te staan. Dat kan ook voortkomen uit hun eigen onopgeloste jeugdtrauma. Aan de ene kant kan je hebben dat ouders hun kinderen te weinig liefde geven en emotionele ondersteuning bieden, wat ook wel emotionele verwaarlozing heet. Maar aan de ander kant kan je je kinderen ook te veel in de watten leggen, dit wordt snowplow parenting genoemd. In dit geval verwijderen ouders alle obstakels voor een kind zodat er een rode loper voor ze uit ligt.
Als ouders optimale frustratie toepassen, dan moeten kinderen dingen zelf uitzoeken. De ouders zijn er dan voor als iets te overweldigend wordt, zowel op emotioneel als cognitief gebied. Een kind krijgt daardoor ook het gevoel dat er iets is bereikt als een taak is volbracht. Volgens Kurt Ela van PsychologyToday.com is dit in lijn met de theorie van Lev Vygotsky en de De zone van Proximal Development.
Deze zone is door Vygotsky gedefinieerd als: 'De afstand tussen het feitelijke ontwikkelingsniveau zoals vastgesteld door middel van probleemoplossen door het kind zonder hulp uitgevoerd, en het potentiële ontwikkelingsniveau zoals vastgesteld door probleemoplossen onder volwassen begeleiding of begeleiding door meer gevorderde leeftijdsgenoten.'
Ela stuit zijn artikel op PsychologyToday.com, waar dit artikel op gebaseerd is, af met een quote van Jean Piaget. Piaget was een Zwitserse psycholoog die de cognitieve ontwikkeling van kinderen bestudeerde: 'Elke keer als we een kind iets leren, dan houden we hem tegen om het zelf uit te vinden.'
Lees het artikel op de mobiele website