Hallo, ik ben Janneke en ik ben perfectionist. 'Mijn lat ligt soms zo hoog dat ik hem niet eens kan zien', grap ik regelmatig. Want eigenlijk is mijn conclusie altijd; het moet beter, mooier, groter, meer. Hoe kan dat nou vroeg ik me af? Waarom voelt het zo? En wat doet het met mij dat ik blijkbaar niet tevreden ben?
Als ik Google kom ik de volgende effecten van perfectionisme tegen; stress, ambitieus, ijverig, control freak, lat te hoog leggen, burn-out(kandidaten), altijd meer en beter, faalangst, pleasen, uitstelgedrag, moeite met kiezen, bevestigings- of erkenningsdrang, het gevoel dat dingen je overkomen, groot verantwoordelijkheidsgevoel en het vertwijfelde; ben ik wel goed zoals ik ben?
Au, dat is herkenbaar. En als ik om me heen kijk, mijn vriendinnen observeer, mijn familie, collega’s ik zie het overal wel in meer of mindere mate terug. Is dat zorgelijk?
Ik hoor vaak dat we denken dat de oorzaak van ons perfectionisme 'de huidige maatschappij' is. Nu zal onze hectische maatschappij met hoge verwachtingen zeker niet meewerken, maar volgens mij ligt de oorsprong van perfectionisme al in je vroege jeugd. Ergens maak je iets mee en ontstaat het besef dat je niet voldoet. Je bent dan nog te jong om het onderscheid te maken dat jij wél voldoet, maar dat íets niet voldoet.
Perfectionisme kan 'simpelweg' al ontstaan als jouw ouders ook perfectionisten zijn. Terwijl zij het mogelijk weer hebben van hun ouders, en zij weer van hun ouders, enzovoorts. Deze zogeheten intergenerationele overdracht van eigenschappen is belangrijk om mee te nemen in je speurtocht waar jouw perfectionisme vandaan komt. Is deze ontstaan door een event in je jeugd? En hoe wordt deze gevoed door de 'manieren' van je opvoeding?
Zodoende ben ik ook gaan speuren in mijn familiegeschiedenis en hoe ik opgevoed ben. In mijn gezin is het belangrijk om voor een ander klaar te staan. Dat is te zien in hoe mijn oma klaar staat voor mijn oom die een moeilijke periode doormaakte, hoe mijn vader regelmatig klusjes bij mij in huis doet of hoe mijn moeder altijd de telefoon opneemt als ik bel en naar me luistert als ik mijn ei wil droppen.
Nooit is gezegd ‘cijfer jezelf weg voor de ander’, maar ergens ben ik dat wel gaan doen. Ik ben een pleaser en wil graag dat anderen het fijn hebben. Ik voel me hier zelfs verantwoordelijk voor. Omdat ik vaker voor de ander kies dan voor mezelf, voelt het ook vaak alsof dingen mij overkomen. Dat maakt me onzeker en daardoor heb ik behoefte aan erkenning van een ander. Zie je hoe iets simpels en moois tot zoiets complex kan leiden? Zie je dat mijn perfectionisme eigenlijk een manier is om mijn onzekerheid niet te hoeven voelen. Want als ik maar hard genoeg werk, als ik maar lief genoeg ben, als ik maar… dan… Ja wat dan?
Nu is dit in dit kleine stukje tekst, natuurlijk een heel groot proces beschreven, maar ik geloof dat perfectionisme een manier is om te gaan met te druk die we onszelf opleggen, omdat we ergens zeggen: ik ben niet goed genoeg.
Wat heb ik gedaan om het mezelf wat makkelijker te maken? Boven beschreven inzicht was al een huge step. Het is waar dat de moeilijkste stap het bewust worden is van, maar ja hoe kom je er van af? Nou, of ik er vanaf kom weet ik niet, ik weet wel dat door beter te luisteren naar mezelf belangrijk is. Door te registeren wanneer ik mezelf parkeer en de ander voorrang geef, kreeg ik meer inzicht in situaties wanneer ik het deed en situaties waarin het minder was. En het belangrijkste, ik ging mezelf meer voorrang geven. In eerste instantie voelde ik me een grote gemenerik en mensen moesten wennen aan mijn nieuw verworven egoïsme.
Maar ik vind mezelf veel leuker nu en dat maakt me stukken minder perfectionistisch. Want ik ben goed genoeg!
(Foto: https://nl.pinterest.com/MrsStrath/voltaire-quotes/)
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties