Eenzaamheid was al voor de coronacrisis een bekend fenomeen in ons land. Bijna 1 op de 10 Nederlanders voelden zich eenzaam in 2019. Nu, in 2020, met de coronacrisis erbij voelden 51 procent van de Nederlanders zich eenzaam. In de tweede golf, is dat gestegen tot 58 procent. Maar wat voor eenzaamheid is dit nu en waarmee heeft het precies te maken?
Er zijn verschillende soorten eenzaamdheden leggen Jenny Gierveld en Anja Machielse uit in het NRC. Je hebt sociale eenzaamheid, emotionele eenzaamheid en existentiële eenzaamheid. Vooral de emotionele eenzaamheid is toegenomen in de coronacrisis. Waarom dit precies is wordt nog uitgezocht, maar Gierveld legt uit dat het te maken kan hebben met bijvoorbeeld enkel contact via WhatsApp of Zoom. Zonder fysiek contact, kan je geen knuffels geven of elkaar aanraken. Wel stelt Machielse in het artikel dat eenzaamheid een moeilijk begrip blijft, omdat het subjectief is.
Veel mensen krijgen te maken met het gevoel van eenzaam zijn. Toch is het geen onderwerp waar makkelijk over gesproken wordt. Het blijft een taboe onderwerp. Wie alleen op reis gaat en daar zich zo nu en dan eenzaam voelt, kan hier waarschijnlijker makkelijker over praten na afloop, dan iemand die op een werkborrel compleet geen aansluiting kan vinden.
Externe factoren
Machielse legt uit in het artikel dat dit te maken heeft met externe factoren. Als iemand alleen op reis gaat, heeft diegene de eenzaamheid zelf opgezocht en het het stoer en knap dat die persoon helemaal alleen gaat. Het is ook iets wat mensen vooraf wel bedenken, dat ze hier en daar alleen zullen zijn op reis. Maar in een andere situatie, zoals een werkborrel bijvoorbeeld, is het een ander verhaal. Als iedereen gezellig staat te praten met elkaar en jij er niet tussenkomt of geen aansluiting kan vinden, is dit niet stoer, knap of je eigen keuze. 'Je ziet het dan als een tekortkoming van jezelf, omdat mensen hun eigenwaarde nu eenmaal ontlenen aan het contact met anderen. Je staat apart en je bent bang dat mensen je een loser vinden,’ legt Machielse uit in het interview. Dit soort eenzaamheid, is dus een externe factor.
Een pandemie is ook zo’n externe factor. Eenzaamheid is, zoals te zien in de onderzoeken van het CBS, niets nieuws voor mensen. Maar nu zijn mensen eenzaam door een externe factor: de overheid die beslists dat sociale contacten verminderd moet worden, komt het ineens wel aan de oppervlakte. Gierveld stelt echter wel dat doordat zoveel meer mensen eenzaam zijn tijdens deze crisis, het stuk taboe er een beetje afgaat. Het wordt bekender en ‘normaler’, waardoor mensen er sneller over durven te praten. En juist praten over problemen als eenzaamheid is goed. Een praatje met je buurvrouw die nu ook ineens veel thuis is kan al helpen om minder eenzaam te zijn. (Foto: Pixabay/Free Photos)
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties