Waarom de één beter is in alleen zijn dan de ander

Sommige mensen vinden het heerlijk om vaak alleen te zijn. Ze kunnen lekker hun eigen ding doen, geen rekening houden met anderen en genieten daar ook van. Er is echter ook een groot deel mensen die juist helemaal niet alleen kunnen zijn en zoveel mogelijk contact nodig hebben. Hoe komt dat?

Volgens psychoanalist D.W. Winnicott is de kunst om alleen te zijn iets wat al tijdens de kinderjaren wordt ontwikkeld. Om goed alleen te kunnen zijn is het essentieel om vroeg in je leven iemand te hebben gehad die er onvoorwaardelijk voor je was, zonder daaraan eisen te stellen, en bij wie je je veilig voelde, zegt Winnicott in zijn essay ‘The Capacity to be Alone’.

Maar dat betekent niet dat iemand altijd bij je heeft moeten zijn of tegen je moest praten. Sterker nog, je leert de kunst van het alleen zijn juist door iemand te hebben waarmee je je verbonden voelt, ook als je alleen bent of in dezelfde ruimte bent, maar ieder zijn eigen ding doet. Op die manier ontwikkel je een gevoel van eigenwaarde, die je de rest van je leven kunt gebruiken om comfortabel alleen te zijn.

Coping bij alleen zijn

Heb je deze ervaring niet, dan is de kans groot dat je je leven vult met zoveel mogelijk sociaal contact, ook als je dat misschien helemaal niet wilt of met personen afspreekt waar je je niet goed bij voelt. Het kan ook resulteren in een angst voor stiltes, die je dus zoveel mogelijk vult met onzin, of constant op je telefoon kijken. Er zijn zelfs mensen die trouwen uit angst om alleen te zijn.

Het is allemaal coping om ervoor te zorgen dat je niet alleen met jezelf bent. Mensen zonder deze geborgen ervaring associëren alleen zijn namelijk met leegheid, kwetsbaarheid, angst en een gebrek aan eigenwaarde. Maar dat betekent niet dat je daar heel je leven aan vastzit. Je kunt de kunst van het alleen zijn namelijk ook in je latere leven leren door geliefden, een leraar of een therapeut. Door iedereen die er onvoorwaardelijk voor je is. (Foto: Pixabay/Melk Hagelslag)