Wat als je je wildste dromen hebt waar gemaakt, maar je je niet gelukkig voelt?

Stel je voor dat alle sterren goed staan en je door een enorme hoeveelheid werk en geluk je grootste dromen hebt verwezenlijkt. Hoelang zou je het ultieme geluk voelen? Je hele leven? Een jaar? Een paar maanden? Of maar een paar dagen? Psychology Today ging voor een artikel op zoek naar een recent gepubliceerd artikel.

Passas

In het artikel bespreekt auteur Yoo Jung de schrijver Alexi Pappas. In haar twintiger jaren alleen al bereikte Pappas meer dan de meesten in hun hele leven kunnen dromen. Ze nam deel aan de Olympische Zomerspelen van Rio 2016 en vestigde het Griekse nationale record voor de tien kilometer. Pappas schreef ook mee aan Tracktown, regisseerde mee en speelde de hoofdrol in de film, die later werd opgepikt voor distributie door Samuel Goldwyn Films, Orion Pictures en Sony International.

Daarna schreef ze mee aan en speelde ze tegenover Nick Kroll in haar volgende speelfilm, Olympic Dreams. Ook is ze een essayiste, met uitdagende stukken in The Atlantic en The New York Times en heeft ze recentelijk haar eerste boek uitgebracht Bravey: Chasing Dreams, Befriending Pain, and Other Big Ideas, dat lovende kritieken kreeg van Kirkus, Publishers Weekly, en anderen.

Ondanks haar vele prestaties, schrikt ze er niet voor terug om de bron aan te wijzen van haar aanvankelijke verlangen om te slagen: de zelfmoord van haar moeder. Die gebeurtenis overtuigde haar jeugdige zelf ervan dat ze er niet genoeg toe had gedaan voor haar moeder om te blijven. Ze verzette zich tegen de afwezigheid van haar moeder en streefde ernaar er zoveel mogelijk toe te doen.

Depressie spiraal

Ondanks dat het lijkt alsof Pappas het gelukkigst leven ooit zou moeten hebben, met alle dromen die ze verwezenlijkt keer op keer, is dit niet de realiteit. Kort na het verwezenlijken van haar grootste droom, meedoen aan de Olympische Spelen, valt ze in een zware spiraal van depressie na depressie en realiseerde ze zich dat prestaties alleen geen blijvend gevoel van geluk konden ondersteunen.

Volgens auteur Kim is dit geen onherkenbaar gebeurtenis. Mensen houden zich voor de gek door te denken dat hun volgende doel, of het nu was om toegelaten te worden tot een prestigieuze opleiding, een beurs te winnen of een promotie te krijgen, hen eindelijk het gevoel van geluk zou geven dat hen tot dan toe ontglipt was. Maar bij het halen van het volgende doel, volgt vaak de teleurstellen omdat ze toch niet zo gelukkig zijn als dat ze wachten te zijn en begint de cirkel weer opnieuw: ze gaan op zoek naar de volgende droom om te verwezenlijken.

Extern en intern

Maar waarom gebeurt dit nu en hoe kom je ervan af? Kim ging hiervoor in gesprek met Passas. Volgens Passes heeft het te maken met hoe we interne problemen op willen lossen met externe oplossingen, waardoor het verleidelijk kan zijn om naar prestaties te streven om te kijken of dit onze interne vraag naar geluk kan oplossen. ‘Als we echter eenmaal de externe doelen hebben bereikt die we voor onszelf hebben gesteld, merken we dat niets genoeg zal zijn.’

‘Niets van de buitenwereld kan ooit de manier veranderen waarop we ons over onszelf voelen, niet echt. Ik denk dat het goed en belangrijk is om onze uiterlijke successen te vieren, maar ook te begrijpen dat als er iets van binnen is dat ons tegenhoudt of ons emotioneel tegenhoudt, de enige manier om dat te overwinnen is door therapie en zelfzorg’, gaat Passas verder. In feite voelen velen dus een gevoel van leegte na een belangrijke prestatie. Deze wanverhouding tussen verwachting en realiteit kan worden verklaard door een concept dat ‘arrival fallacy’ wordt genoemd, de valse overtuiging dat het bereiken van een veel gehoopt doel blijvend geluk teweeg kan brengen.

Ermee omgaan

Pappas deelde haar werkfilosofie over hoe blijvend geluk te bereiken en toch naar haar doelen toe te rennen. In haar werkfilosofie stond dat volgens haar de enige manier om echt gelukkig te zijn, is door te aanvaarden dat we niet altijd gelukkig zullen zijn. Als ze wat extra steun nodig had om deze werkfilosofie door te zetten, dacht Pappas terug aan het advies wat ze ooit van een coach had gekregen. ‘Als we een droom najagen, moeten we ons een derde van de tijd goed voelen, een derde van de tijd oké, en een derde van de tijd waardeloos. Als ik me de hele tijd te goed voelde, betekende dat dat ik mezelf niet genoeg opjoeg, maar als ik me de hele tijd te slecht voelde, betekende dat dat ik vermoeid was.’

Doordat Pappas leerde begrijpen dat het oké was om niet altijd gelukkig te zijn, voelde ze zich in feite gelukkiger op momenten dat ze zich niet geweldig voelde, omdat dat betekende dat ik op weg was naar het najagen van haar droom. In zekere zin was de vreugde die ze voelde bij het nastreven van het doel zelf soms groter dan het plezier dat ze beleefde aan de verwezenlijking ervan.

Om terug te komen op de vraag uit de intro: voor mensen die graag presteren, zijn prestaties op zich niet genoeg om geluk en het gevoel van eigenwaarde in stand te houden. Uiteindelijk is de mens zelf de scheidsrechters van hun eigen waarde, en daarmee hebben mensen zelf de sleutel tot eigen geluk hun handen. (Foto: Pexels/Anna Shvets)