Blog | Als je een oordeel geeft over een ander, veroordeel je jezelf

Ik heb weleens dat ik te veel oordeel over andere mensen. Dat zit er op één of andere manier in geslepen soms. Natuurlijk verandert dat ook afhankelijk van je vermoeidheid etc., maar ik heb soms wel de neiging om me aan andere mensen te storen in het openbaar. Zonder dat ik dat dan laat weten.

Maar het is niet slim. Je krijgt hem namelijk terug. Mijn coach zegt altijd: 'Als je een oordeel geeft over een ander, veroordeel je jezelf'. En daarin zit het probleem. Los van dat je je natuurlijk niet zo goed voelt in je lichaam als je een oordeel velt over iemand anders.

Als je een negatieve mening geeft over iemand anders zijn gedrag, dan beperk je automatisch je eigen bewegingsvrijheid. Want je gaat niet hetzelfde doen, dat zou vreemd zijn. Dan ben je hypocriet. Als je dus veel oordelen hebt, dan maak je je eigen bewegingsvrijheid kleiner.

In het verkeer was ik vroeger sterk kritisch op anderen. Als ik dan zelf een fout maakte, dan voelde ik me erg slecht en schuldig. Nu ik andere mensen wat meer fouten gun, merk ik dat ik zelf ook milder ben naar mezelf als ik een fout maak in het verkeer. Compassie naar anderen lijkt automatisch compassie naar jezelf te betekenen.

Waarschijnlijk werkt hetzelfde principe voor andere situaties. Je ziet dit ook wel bij mensen die emotionele verwaarlozing (emotional neglect) hebben gehad in hun jeugd. Ze zijn dan wars van emoties. Als ze dan iemand boos zien of een andere emotie zien hebben, dan keuren ze dit. Maar dit is nog ernstiger dan bij gedrag, want dan zou je je eigen emoties ook niet kunnen toestaan bij andere mensen.

Het is samenvattend zonde dat je oordeelt over anderen. Toch trap ik er soms in. Ik heb het vooral als mensen domme dingen doen of dingen een beetje asociaal oplossen of als ze gewoon doodnormaal zijn. Maar het blijft een projectie van mijn geest. En mogelijk voel ik me dan meer waard? Het komt uit minderwaardigheid vandaan? Waarschijnlijk wel.

Ik kan er niet tegen als mensen doodsimpel zijn. Dat ze al 60 jaar hetzelfde doen en ontzettend voorspelbaar overal op reageren. Daar heb ik dikwijls een mening over. Maar als het een projectie betreft, moet ik zelf dan speciaal zijn? Dat niet. Maar misschien is er wel ergens de angst om te normaal te zijn? Niet te normaal willen zijn betekent niet meteen dat je erg speciaal wil zijn, maar het kan wel een onzekerheid zijn dat je minderwaardig bent als je normaal bent.

Uiteindelijk schiet je er niks mee op om het oordeel te vellen. En onbewust zet je misschien ook wel jezelf onder druk om, zoals in mijn geval, niet uiteindelijk zelf 'doodnormaal' te zullen zijn. Ik heb sterk de neiging om te presteren om er te mogen zijn. Dat kan zich ook vertalen in 'niet normaal willen zijn'. Maar ik ben me ervan bewust en kan de druk verlagen. Wie weet zie ik nog eens een doodnormale oma in mijn dorp met kort strak haar, een kleurloze gevoerde jas met een nog valere broek achter een rollator waggelen en zeg ik dit keer niet in mezelf: 'Die is nog hetzelfde als 40 jaar terug'.

Niemand schiet er wat mee op.

Sjoerd (1984) is ervaringsdeskundige, heeft 15 jaar ervaring 'op de sofa' en bestudeert in zijn vrije tijd psychologie en het boeddhisme. Ook yoga en meditatie zijn hem niet onbekend. Verder is hij online media ondernemer, www.valkeringmedia.nl, afgestudeerd Business Administration (WO) en fervent dierenliefhebber.