Column | Waarom lijden toch zoveel mensen zo onnodig?

De laatste maanden verbaas ik me er steeds meer over hoeveel mensen het zichzelf moeilijk maken in het leven. Ze worden gekweld door gedachten, overtuigingen, overlevingsmechanismen, te veel begeerte of onwetendheid. En het resultaat is tragisch, echt heel tragisch.

Onlangs sprak ik een vrouw die echt zelfverzekerd is als je kijk naar hoe ze met haar eigen gevoelens om gaat en hoe ze die naar andere mensen uit. Ze is niet bang voor andere mensen en durft dichtbij te komen. Ik ben onder de indruk van haar sociale zelfverzekerdheid.

Maar gaandeweg ik haar beter leer kennen, kom ik gewoon echt kronkels tegen in haar hersenen. Ze heeft haar ratio gewoon niet op orde en lijdt er zelfs zo erg onder, dat ze last heeft van somberheid en depressie soms. Dan vraag ik me af, hoe kan het dat het zo goed gaat op gevoelsniveau, maar dan nog op rationeel vlak fout gaat? Bij hoeveel mensen ontbreekt er wel niet wat? Is het geen emotionele ondersteuning is het wel een goed functionerende ratio.

Zij komt uit Iran en heeft onder andere last van dat de omstandigheden daar al tientallen jaren slecht zijn en oneerlijk. Ze trekt dit aan als een spons, maar waarom zou ze er onder lijden als ze hier woont? Waarom trekt ze zich het hier nog zo aan? Ze vroeg zich af waarom ze gelukkig moet zijn als er zoveel lijden is in het leven. Toen zei ik: 'Maar mijn hond heeft daar ook geen last van'. 'Die weet het niet,' zei ze. Nee, dat is misschien juist goed, niet te veel weten.

Naar jezelf kijken

Ik vroeg deze week aan mijn coach waarom iemand met een ander land bezig zou zijn als diegene hier woont? 'Wat denk je dat het antwoord is?', vroeg mijn coach. 'Dan hoeft ze niet naar zichzelf te kijken'. 'Juist!', antwoordde hij. 'De meeste mensen zijn doodsbang om naar zichzelf te kijken. Het is moedig om dat te doen, want de meeste mensen durven dat niet', vervolgt mijn coach. 'Die stoppen de tijd liever vol met bezigheden, zodat ze niet naar zichzelf hoeven te kijken.'

Dit lijkt logisch. Maar zij is niet mijn enige verbazing. Ik hoef maar te gaan tennissen of ik zie mensen lijden, echt lijden met zichzelf. Elke keer worden ze boos omdat ze slecht spelen, ze slaan met hun racket, schreeuwen en worden zelfs gefrustreerd als ze voor staan. Ik speelde tegen een man in de zestig jaar die stond 6-0 0-2 voor en hij werd nog woedend toen hij een punt verloor. Er kwam een ware orkaan uit hem. Waarna ik opzij keek en maar even mijn wenkbrauwen ophaalde naar het publiek, dat eveneens stomverbaasd, moest lachen. Viktor had even system overload.

Hardlopers zijn doodlopers?

Nog erger. Ik liep onlangs bij de finish van de marathon in Amsterdam en er kwamen zelfs mensen hinkelend, strompelend en naar adem happend over de finish. Een vrouw kon niet eens zonder hulp de trap meer op. 'Hoe kan het dat volwassen mensen zichzelf dit aan doen?', appte ik naar mijn vrienden. Waarom zou je niet lekker een Ubertje bestellen voor de laatste 5 kilometer als je niet meer kan? Voor wie moet je die laatste 5 kilometer nog uit lopen?

Waarschijnlijk zit in de vraag 'Hoe kan het dat volwassen mensen zichzelf dit aan doen?' ook het antwoord. Zij zijn waarschijnlijk niet volwassen, zij zijn mogelijk blijven hangen in een overlevingsmechanisme zo mooi verwoord door Franz Ruppert, waarbij hun overtuigingen en gedachten de overhand hebben genomen. Zij verhullen hun pijnlijke innerlijke kind met overlevingsmechanismen om er alsnog te mogen zijn. De pijnlijke realiteit waar je alleen met veel inzet én moed uit kan komen.

Sjoerd (1984) is ervaringsdeskundige, heeft 15 jaar ervaring 'op de sofa' en bestudeert in zijn vrije tijd psychologie en het boeddhisme. Ook yoga en meditatie zijn hem niet onbekend. Verder is hij online media ondernemer, www.valkeringmedia.nl, afgestudeerd Business Administration (WO) en fervent dierenliefhebber.