Dat Martin Appelo weleens een grote mond heeft was niet onbekend. Hij is onlangs nog berispt voor uitspraken in een podcast. In een andere podcast, bijna een jaar geleden opgenomen, zegt de flamboyante psycholoog dat hij regelmatig contact heeft met politieagenten. Dat hoort een beetje bij zijn narcisme, zo zegt hij eerlijk.
'In het openbaar doe ik nog veel narcistischer dan in mijn relatie', zegt Appelo in een podcast van Michiel Lieuwma op YouTube. Appelo begrijpt dat narcisme een spectrum is, maar deelt het liever categorisch in, zodat zijn cliënten het ook bij zichzelf erkennen dat ze een narcist zijn, zoals hij dat zelf ook toegeeft. Dat werkt beter voor de acceptatie. 'Ik ben gewoon gestoord of gehandicapt.'
'Daarom zet ik altijd mijn auto op een gehandicaptenplaats. Als er dan een politie aan komt dan zeggen ze: 'U heeft geen embleem'', vertelt Appelo. 'Dan zeg ik dat dit klopt, maar ik ben wel gehandicapt. Waarop ze dan vragen hoe dat zit. 'Dat merk je toch wel aan hoe ik je toe spreek'', vervolgt de zielenknijper.
Meestal krijgt hij dan de agenten aan het lachen en verplaatst hij zijn auto vervolgens. 'Daar kom ik mee weg dan. Ik word ook vaak van de weg gehaald omdat ik te hard rijd. De helft van de keren krijg ik geen boete. Dat komt ik ze dan een beetje bespeel dan zeg ik dat ze me toch niet bij kunnen houden. Uiteindelijk zeggen ze dan: 'Nou ja, rijd maar door.''
De oorzaak van zijn narcisme
De psycholoog heeft eerder in de podcast aangegeven hoe hij aan het narcisme is gekomen. Zijn jeugd is niet mals geweest. 'De kern van narcisme is dat je bent veroordeeld tot eigenliefde omdat ik niet met de ander intiem kan zijn. Als ik naar mezelf kijk dan ben ik als kind ernstig mishandeld door mijn ouders, zowel fysiek als emotioneel. Vervolgens vond ik iemand waarvan ik dacht dat ik daar veilig bij was. Die heeft me jarenlang seksueel misbruikt. Dus ik ben heel lang heel ernstig getraumatiseerd.'
Dit heeft diepe sporen achter gelaten in zijn emotionele huishouding. Appelo heeft daarom narcisme ontwikkeld om het verwonde innerlijke kind te beschermen. 'Ik heb dus vroeger geleerd dat de ander wel kan zeggen dat ie om me geeft, maar dat doet ie niet, hij doet me pijn. Dus op één of andere manier ben ik ergens gaan beslissen dat de ander er niet voor mij is maar dat ik het wel alleen doe. Ik hoef de ander niet, want hij gaat me toch pijn doen. De kern is een intense angst dat een ander mij pijn doet. Maar omdat ik kennelijk een narcistische aanleg heb ben ik dat gaan overschreeuwen.'
'Narcistische afweer betekent ook dat ik mijn traumaverleden in een soort Tsjernobyl-achtige betonblok heb gegoten. Daar wil ik ook geen therapie voor. Ik wil daar ook niet naar toe. Ik heb er wel last van, 's nachts bijvoorbeeld, als de afweer er niet is. Veel angstdromen, maar ik wil er ook niet naar toe. Ik wil er ook niet therapeutisch over praten, de meeste psychologen zijn gewoon sukkels', grinnikt Appelo. 'Die snappen er echt niks van.'
Appelo is van mening dat dingen 'onherstelbaar stuk' kunnen zijn. Het idee dat het geheeld kan worden is dan niet waar volgens de psycholoog. 'Mensen die dat opperen die zijn zelf niet zo sterk getraumatiseerd, die snappen het gewoon niet. Dan kun je wel zeggen ik ga er eindeloos mee bezig, maar ik kies voor functioneel vermijden en er het beste van maken in het huidige moment', verwijst hij ook naar zijn boek '(H)echt niet'.
Bekijk het hele interview hieronder.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties