Blog | Je gunt iedereen een hond, maar niet iedere hond een eigenaar

Onlangs realiseerde ik me pas weer hoe bevoorrecht je ergens bent als je een hond hebt. Ik ben de trotse bezitter van een Jack Russell van dertien en mijn hele dag is deels om zijn ritme heen gebouwd. Ik besefte hoe groot zijn rol is voor de beweging die ik krijg.

Dat ik de verantwoordelijkheid voor hem draag betekent dat ik elke dag drie keer een half uur moet lopen buiten. Dat wil zeggen, 's ochtends om negen uur een half uur lopen, om twee uur weer een half uur lopen en na het eten 's avonds weer een half uur lopen. Vlak voor het slapen doen we ook nog een klein rondje zodat hij nog zijn behoefte kan doen voor de nacht.

Sommige mensen gebruiken stappentellers om te meten of ze wel genoeg meters maken. Ik hoef me daar nooit zorgen om te maken. Daarnaast kop ik in de zomermaanden ook nog genoeg Vitamine D omdat ik zo vaak buiten ben.

Behalve de fysieke beweging kom je mentaal ook nog meer tot rust. Als ik een rondje heb gelopen, dan voelt mijn lichaam ontspannen en ben ik ook weer klaar om weer te gaan werken. Beter dan dat ik een half uur op mijn telefoon heb gezeten in een pauze. Erik Scherder, een bekende neuroloogpsycholoog, heeft ook altijd gezegd dat met name voor oudere mensen voor de hersenen bewegen belangrijk is om achteruitgang te voorkomen van de hersenen. Ook een onderzoek uit 2017 wijst hier op en een Japans onderzoek naar gehandicapten.

Een blik op de literatuur levert dan ook dat honden-eigenaren er beter van afkomen dan niet-eigenaren. Een Amerikaanse onderzoek in 2019 wees uit dat honden-eigenaren een verlaagd risico van 24 procent gaf om te overlijden. Een Zweeds onderzoek in 2017 wees zelfs op een verlaagd risico van 33 procent, eveneens dat het hebben van een hond het risico op een hartziekte zou verminderen.

Het zijn uiteraard allemaal logische uitkomsten van onderzoeken. Dat bewegen goed is voor de gezondheid is inmiddels wel bekend en met een hond word je nu eenmaal gedwongen om de deur uit te gaan, of het nu regent of vriest, die viervoeter moet toch lopen.

Overigens werkt een hond ook tegen depressie. Dat heb ik zelf mogen ervaren. Twee keer heb ik een forse depressie gehad waarbij ik 'niet meer op wilde staan'. Een bekend symptoom van depressie. Maar ik moest er toch elke dag weer uit omdat mijn hond toch moest bewegen en moest plassen. Ik kon hem niet laten zitten, dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Hierdoor dwong ik mezelf om op te staan en te blijven bewegen.

Daarom dacht ik, samen met de voordelen van beweging en voor de geest, dat je eigenlijk iedereen een hond gunt. Ze zijn trouw, klagen zelden en leveren toch nog een soort band. Ook kunnen ze eenzaamheidsgevoelens verminderen van mensen. Tot slot geeft het ook nog een connectie met de natuur, wat in tijd van de telefoon-zombies geen overbodige luxe is.

Maar, om eerlijk te zijn, gun ik niet iedere hond een baas. Mensen zijn niet zo trouw aan hun hond als andersom. Ook is een sterke mate van discipline vereist. Er zijn genoeg honden die niet genoeg beweging krijgen of waarbij er niet wordt voldaan aan de behoeften van de hond. Of ze worden niet begrepen.

Dat is erg zielig voor deze honden, die in principe niemand kwaad doen. Te weinig beweging of uitdaging is niet eerlijk. Een hond raakt verveeld of krijgt allerlei gedragsproblemen. Vaak zeggen mensen: 'Hij heeft een grote tuin'. Of ja 'het is zielig een hond in een appartement'. Maar het gaat er om dat hij uitdaging krijgt, dat hij een rondje gaat hardlopen met je, dat je met hem loopt. Een hond in een grote tuin wordt ook depressief en gaat obsessief gedrag vertonen, zoals we al zo vaak hebben gezien bij The Dog Whisperer. Excercise, discipline, affection zegt hij niet voor niks.

Daarom wil ik benadrukken dat ik iedereen een hond gun, maar niet iedere hond een baas. Oftewel, de baas moet wel goed genoeg zijn voor de hond. Helaas zijn ze net zo afhankelijk als kinderen en is verwaarlozing snel aan de orde. Alleen het komt nog minder aan het licht als verwaarlozing van een kind.